عفونت گوش – علائم و درمان

عفونت گوش (که در زبان علمی اوتیت میانی حاد نامیده می شود) در اصل همان عفونت گوش میانی است، فضای پر از هوا در پشت پرده گوش که شامل استخوان های لرزان کوچک گوش است دچار عفونت می شود و علائم را ایجاد می کند. کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت گوش مبتلا می شوند.

عفونت گوش

در عفونت گوش، لوله‌های باریکی که از گوش میانی به سمت بالا در پشت گلو کشیده می‌شوند (لوله‌های استاش) می‌توانند متورم و مسدود شوند. این می تواند منجر به تجمع مخاط در گوش میانی شود. این مخاط می تواند عفونی شده و علائم عفونت گوش را ایجاد کند.

از آنجایی که عفونت گوش اغلب خود به خود برطرف می شود، درمان این عارضه ممکن است با مراقبت درد و نظارت بر مشکل آغاز شود. گاهی از آنتی بیوتیک ها برای رفع عفونت استفاده می شود. برخی افراد مستعد ابتلا به عفونت های متعدد گوش هستند. این می تواند باعث مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شود.

علائم عفونت گوش

شروع علائم و نشانه های عفونت گوش معمولاً سریع است.

علائم و نشانه های رایج در کودکان عبارتند از:

گوش درد، به خصوص هنگام دراز کشیدن
کشیدن گوش
مشکل خواب
گریه کردن بیشتر از حد معمول
سر و صدا
مشکل در شنیدن یا پاسخ به صداها
از دست دادن تعادل
تب 38 درجه سانتیگراد یا بالاتر
تخلیه مایع از گوش
سردرد
از دست دادن اشتها

علائم و نشانه های رایج در بزرگسالان عبارتند از:

گوش درد
تخلیه مایع از گوش
مشکل شنوایی

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

علائم و نشانه های عفونت گوش می تواند نشان دهنده چندین بیماری باشد. تشخیص دقیق و درمان فوری مهم است. با پزشک کودک خود تماس بگیرید اگر:

علائم بیش از یک روز طول می کشد
علائم در کودک کمتر از 6 ماه وجود دارد
گوش درد شدید است
نوزاد یا کودک نوپا شما پس از سرماخوردگی یا سایر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی بی خواب یا تحریک پذیر است.
ترشح مایع، چرک یا مایع خونی از گوش مشاهده می کنید

علل

عفونت گوش توسط یک باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می شود. این عفونت اغلب ناشی از یک بیماری دیگر – سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی – است که باعث گرفتگی و تورم مجاری بینی، گلو و شیپور استاش می شود.

گوش میانی

گوش میانی دارای سه استخوان کوچک است –  چکش، سندان یا اینکوس و رکاب . پرده گوش استخوان ها را از گوش خارجی دور نگه می دارد. مسیر باریکی به نام شیپور استاش، گوش میانی را به پشت بینی و قسمت بالایی گلو متصل می کند. ساختاری حلزونی شکل، بخشی از گوش داخلی شما است.

---

بیشتر بدانید: سرگیجه چیست؟

---

نقش شیپور استاش

شیپورهای استاش یک جفت لوله باریک هستند که از هر گوش میانی به سمت بالا در پشت گلو، پشت مجرای بینی کشیده می شوند. انتهای گلوی لوله ها باز و بسته می شود:

تنظیم فشار هوا در گوش میانی
هوا را در گوش تازه می کند
ترشحات معمولی را از گوش میانی تخلیه می کند
در اثر تورم شیپور استاش ممکن است مسدود شود و باعث تجمع مایعات در گوش میانی شود. این مایع می تواند عفونی شود و علائم عفونت گوش را ایجاد کند. در کودکان، شیپور استاش باریک‌تر و افقی‌تر است که تخلیه آن‌ها را دشوارتر می‌کند و احتمال گرفتگی آن‌ها را افزایش می‌دهد.

نقش آدنوئیدها

آدنوئیدها دو قسمت کوچک از بافت ها در پشت بینی هستند که اعتقاد بر این است که در فعالیت سیستم ایمنی نقش دارند. از آنجایی که آدنوئیدها نزدیک دهانه شیپور استاش هستند، تورم آدنوئیدها ممکن است لوله ها را مسدود کند.

و می تواند منجر به عفونت گوش میانی شود. تورم و تحریک آدنوئیدها بیشتر در عفونت گوش کودکان نقش دارد زیرا کودکان آدنوئیدهای نسبتا بزرگتری نسبت به بزرگسالان دارند.

 

شرایط گوش میانی که ممکن است به عفونت گوش مرتبط باشد یا منجر به مشکلات مشابه گوش میانی شود عبارتند از:

عفونت میانی همراه با افیوژن، یا تورم و تجمع مایع (افیوژن) در گوش میانی بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی. این ممکن است به این دلیل رخ دهد که تجمع مایع پس از بهبود عفونت گوش ادامه می یابد. همچنین ممکن است به دلیل برخی اختلالات یا انسداد غیر عفونی شیپورهای استاش رخ دهد.

اوتیت میانی مزمن همراه با افیوژن زمانی رخ می دهد که مایع در گوش میانی باقی بماند و بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی به بازگشت ادامه دهد. این امر کودکان را مستعد ابتلا به عفونت های جدید گوش می کند و ممکن است شنوایی را تحت تأثیر قرار دهد.
اوتیت میانی چرکی مزمن، عفونت گوش که با درمان های معمول از بین نمی رود. این می تواند منجر به ایجاد سوراخ در پرده گوش شود.

عوامل خطر

عوامل خطرساز عفونت گوش عبارتند از:

سن: کودکان بین 6 ماه تا 2 سال به دلیل اندازه و شکل شیپور استاش و به دلیل اینکه سیستم ایمنی آنها هنوز در حال رشد است بیشتر مستعد ابتلا به عفونت گوش هستند.

مراقبت از کودک گروهی احتمال ابتلا به سرماخوردگی و عفونت گوش کودکانی که در محیط های گروهی نگهداری می شوند، بیشتر از کودکانی هستند که در خانه می مانند. کودکان در محیط های گروهی در معرض عفونت های بیشتری مانند سرماخوردگی هستند.

تغذیه نوزاد:  نوزادانی که از شیشه شیر می نوشند، به خصوص در حالت دراز کشیدن، نسبت به نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، بیشتر دچار عفونت گوش می شوند. عوامل فصلی عفونت گوش بیشتر در پاییز و زمستان رخ می دهد. افراد مبتلا به آلرژی فصلی ممکن است در صورت بالا بودن تعداد گرده ها در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت گوش باشند.

کیفیت هوای ضعیف قرار گرفتن در معرض دود تنباکو یا سطوح بالای آلودگی هوا می تواند خطر عفونت گوش را افزایش دهد.

شکاف کام:  تفاوت در ساختار استخوان و عضلات در کودکانی که شکاف کام دارند ممکن است تخلیه شیپور استاش را دشوارتر کند.

عوارض

اکثر عفونت های گوش عوارض طولانی مدت ایجاد نمی کنند. عفونت گوش که بارها و بارها اتفاق می افتد می تواند منجر به عوارض جدی شود:

اختلال شنوایی: کم شنوایی خفیف که می آید و می رود با عفونت گوش نسبتاً شایع است، اما معمولاً پس از رفع عفونت بهتر می شود. عفونت‌های گوش که بارها و بارها اتفاق می‌افتد، یا وجود مایع در گوش میانی، ممکن است منجر به کاهش شنوایی جدی تری شود. اگر آسیب دائمی به پرده گوش یا سایر ساختارهای گوش میانی وارد شود، ممکن است کم شنوایی دائمی رخ دهد.

تاخیر در گفتار: اگر شنوایی در نوزادان و کودکان نوپا به طور موقت یا دائم دچار اختلال شود، ممکن است در مهارت های گفتاری، اجتماعی و رشدی دچار تاخیر شوند.

گسترش عفونت:  عفونت های درمان نشده یا عفونت هایی که به خوبی به درمان پاسخ نمی دهند می توانند به بافت های مجاور سرایت کنند. عفونت ماستوئید، برآمدگی استخوانی پشت گوش، ماستوئیدیت نامیده می شود.

این عفونت می تواند منجر به آسیب به استخوان و تشکیل کیست های پر از چرک شود. به ندرت، عفونت های جدی گوش میانی به سایر بافت های جمجمه، از جمله مغز یا غشای اطراف مغز (مننژیت) گسترش می یابد.

پارگی پرده گوش: بیشتر پارگی های پرده گوش در عرض 72 ساعت بهبود می یابند. در برخی موارد نیاز به ترمیم جراحی است.

جلوگیری

نکات زیر ممکن است خطر ابتلا به عفونت گوش را کاهش دهد:

از سرماخوردگی و سایر بیماری ها جلوگیری کنید. به فرزندان خود بیاموزید که مرتب و کامل دست های خود را بشویند و از ظروف مشترک خوردن و آشامیدن خودداری کنند.

به فرزندان خود بیاموزید که در آرنج خود سرفه یا عطسه کنند. سعی کنید هنگام بیماری فرزندتان را از مراقبت از کودک یا مدرسه دور نگه دارید.

از دود دست دوم سیگار خودداری کنید. اطمینان حاصل کنید که هیچ کس در خانه شما سیگار نمی کشد. دور از خانه، در محیط های عاری از دود بمانید.

به کودک خود شیر بدهید. در صورت امکان، حداقل به مدت شش ماه به کودک خود شیر بدهید. شیر مادر حاوی آنتی بادی هایی است که ممکن است از عفونت گوش محافظت کند.

اگر با شیشه شیر می‌خورید، کودک خود را در وضعیت عمودی نگه دارید. در حالی که کودک دراز کشیده است از قرار دادن شیشه شیر در دهان خودداری کنید. بطری ها را با کودک خود در گهواره قرار ندهید.

در مورد واکسیناسیون با پزشک خود صحبت کنید. از پزشک خود بپرسید که چه واکسن هایی برای کودک شما مناسب است. واکسن های آنفولانزای فصلی، پنوموکوک و سایر واکسن های باکتریایی ممکن است به پیشگیری از عفونت گوش کمک کنند.

بهترین جراح بینی در تهران